20 listopada wypada bardzo ważne święto. Otóż jest to dzień, w którym wszystkie dzieci - te małe i te duże przypominają i utrwalają swoją wiedzę na temat praw i obowiązków. Właśnie 20 listopada 1989 r. z inicjatywy Polski Organizacja Narodów Zjednoczonych uchwaliła konwencję o prawach dziecka. Polska zaproponowała pierwszy projekt tego dokumentu.
Tego dnia my także świętowaliśmy - założyliśmy na siebie ubiór w odcieniach błękitu, udekorowaliśmy szkołę, przygotowaliśmy gazetki. Młodsi uczniowie wymalowali pięknie prawa dziecka, słuchali o nich piosenek. Uczniowie starsi obejrzeli prezentacje i wspólnie z wychowawcami omówili najważniejsze aspekty konwencji o prawach dziecka.
Konwencja gwarantuje prawa dziecka, niezależnie od koloru skóry, wyznania czy pochodzenia. Konwencja weszła w życie w 1990 r. Stronami konwencji jest w tej chwili 196 państw. Polska ratyfikowała konwencję w 1991 r. Postanowienia Konwencji o prawach dziecka są podstawą działalności UNICEF, który podejmuje starania, aby stanowiły one kanon zasad etycznych i standardów międzynarodowych postępowania wobec dzieci.
Konwencja nakazuje gwarantowanie zapisanych w niej praw bez jakiejkolwiek dyskryminacji. Ponadto, zakazuje jakiejkolwiek dyskryminacji lub karania dziecka ze względu na status prawny, działalność, poglądy, przekonania religijne rodziców, członków rodziny lub opiekunów.
Nakazuje ona, by we wszelkich działaniach dotyczących dziecka kierować się jego najwyższym dobrem.
Konwencja nakłada na państwa obowiązek podejmowania działań biorąc pod uwagę prawa i obowiązki rodziców dziecka lub jego opiekunów. Ponadto, nakazuje państwom poszanowanie praw i obowiązków rodziców, członków rodziny, środowiska, opiekunów prawnych, innych osób, do ukierunkowania dziecka i udzielania mu rad przy korzystaniu przez nie z praw określonych w konwencji.
Konwencja wskazuje, że rodzice lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko ponoszą główną odpowiedzialność za jego utrzymanie oraz zapewnienie warunków niezbędnych do rozwoju.
W konwencji zapisane są: prawo do życia i rozwoju, do tożsamości, obywatelstwa, prawo swobody myśli, sumienia i wyznania, wyrażania poglądów, w tym w postępowaniu administracyjnym i sądowym, prawo do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, domowego, tajemnicy korespondencji prawo do wychowania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi, prawo poznania rodziców, jeżeli to możliwe, prawo do wolności od tortur, poniżającego traktowania, przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych, prawo do swobodnego zrzeszania się, pokojowych zgromadzeń, prawo do odpowiedniego do wieku i stopnia rozwoju traktowania w ramach postępowania karnego, prawa społeczne, w tym prawo do odpowiedniego standardu życia, opieki w instytucjach i zakładach, ochrony socjalnej, ochrony zdrowia, rehabilitacji społecznej i zdrowotnej, prawo do ochrony przed wyzyskiem ekonomicznym, podejmowaniem pracy w zbyt wczesnym wieku, prawo do wypoczynku i czasu wolnego, prawo dostępu do informacji i materiałów pochodzących z różnych źródeł, prawa do nauki, w tym prawo do bezpłatnej i obowiązkowej nauki w zakresie szkoły podstawowej.
Konwencja gwarantuje prawa dziecka, niezależnie od koloru skóry, wyznania czy pochodzenia. Konwencja weszła w życie w 1990 r. Stronami konwencji jest w tej chwili 196 państw. Polska ratyfikowała konwencję w 1991 r. Postanowienia Konwencji o prawach dziecka są podstawą działalności UNICEF, który podejmuje starania, aby stanowiły one kanon zasad etycznych i standardów międzynarodowych postępowania wobec dzieci.
Konwencja nakazuje gwarantowanie zapisanych w niej praw bez jakiejkolwiek dyskryminacji. Ponadto, zakazuje jakiejkolwiek dyskryminacji lub karania dziecka ze względu na status prawny, działalność, poglądy, przekonania religijne rodziców, członków rodziny lub opiekunów.
Nakazuje ona, by we wszelkich działaniach dotyczących dziecka kierować się jego najwyższym dobrem.
Konwencja nakłada na państwa obowiązek podejmowania działań biorąc pod uwagę prawa i obowiązki rodziców dziecka lub jego opiekunów. Ponadto, nakazuje państwom poszanowanie praw i obowiązków rodziców, członków rodziny, środowiska, opiekunów prawnych, innych osób, do ukierunkowania dziecka i udzielania mu rad przy korzystaniu przez nie z praw określonych w konwencji.
Konwencja wskazuje, że rodzice lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko ponoszą główną odpowiedzialność za jego utrzymanie oraz zapewnienie warunków niezbędnych do rozwoju.
W konwencji zapisane są: prawo do życia i rozwoju, do tożsamości, obywatelstwa, prawo swobody myśli, sumienia i wyznania, wyrażania poglądów, w tym w postępowaniu administracyjnym i sądowym, prawo do ochrony życia prywatnego, rodzinnego, domowego, tajemnicy korespondencji prawo do wychowania w rodzinie i kontaktów z rodzicami w przypadku rozłączenia z nimi, prawo poznania rodziców, jeżeli to możliwe, prawo do wolności od tortur, poniżającego traktowania, przemocy fizycznej lub psychicznej, wyzysku, nadużyć seksualnych, prawo do swobodnego zrzeszania się, pokojowych zgromadzeń, prawo do odpowiedniego do wieku i stopnia rozwoju traktowania w ramach postępowania karnego, prawa społeczne, w tym prawo do odpowiedniego standardu życia, opieki w instytucjach i zakładach, ochrony socjalnej, ochrony zdrowia, rehabilitacji społecznej i zdrowotnej, prawo do ochrony przed wyzyskiem ekonomicznym, podejmowaniem pracy w zbyt wczesnym wieku, prawo do wypoczynku i czasu wolnego, prawo dostępu do informacji i materiałów pochodzących z różnych źródeł, prawa do nauki, w tym prawo do bezpłatnej i obowiązkowej nauki w zakresie szkoły podstawowej.
Galeria artykułu
